آنچه باید درباره ایمپلنت دندان بدانیم
جراحی ایمپلنت دندان روشی است که ریشههای دندان را با پایههای فلزی و پیچشکل جایگزین میکند و دندانهای آسیبدیده یا از دست رفته را با دندانهای مصنوعی جایگزین میکند که بسیار شبیه به دندانهای واقعی هستند. جراحی ایمپلنت دندان میتواند جایگزین مناسبی برای پروتزها یا بریجکاریهایی باشد که به خوبی روی هم قرار نمیگیرند و میتوانند گزینهای را در زمانی که فقدان ریشههای طبیعی دندان اجازه نمیدهد پروتزهای مصنوعی یا دندانهای بریجکاری را جایگزین کنند، ارائه دهد.( دندانپزشکی تخصصی رویال دنت, آنچه باید درباره ایمپلنت دندان بدانیم )
نحوه انجام جراحی ایمپلنت دندان به نوع ایمپلنت و وضعیت استخوان فک شما بستگی دارد. جراحی ایمپلنت دندان ممکن است شامل چندین روش باشد. مزیت اصلی ایمپلنت ها پشتیبانی محکم از دندان های جدید شماست – فرآیندی که نیاز به ترمیم استخوان محکم در اطراف ایمپلنت دارد. از آنجایی که این ترمیم استخوان به زمان نیاز دارد، این روند می تواند چندین ماه طول بکشد.
خطرات
مانند هر جراحی دیگری، جراحی ایمپلنت دندان نیز خطراتی برای سلامتی دارد. با این حال، مشکلات نادر هستند و زمانی که رخ می دهند معمولا جزئی هستند و به راحتی قابل درمان هستند. خطرات عبارتند از:
عفونت در محل ایمپلنت
آسیب یا آسیب به ساختارهای اطراف، مانند سایر دندان ها یا رگ های خونی
آسیب عصبی، که می تواند باعث درد، بی حسی یا سوزن سوزن شدن در دندان ها، لثه ها، لب ها یا چانه طبیعی شما شود.
مشکلات سینوسی، زمانی که ایمپلنت های دندانی قرار داده شده در فک بالا به داخل یکی از حفره های سینوسی شما بیرون زده است.
چرا این کار برای ایمپلنت دندان انجام می شود؟
ایمپلنت های دندانی با جراحی در استخوان فک شما قرار می گیرند، جایی که به عنوان ریشه دندان های از دست رفته عمل می کنند. از آنجایی که تیتانیوم موجود در ایمپلنتها با استخوان فک شما ترکیب میشود، ایمپلنتها نمیلغزند، صدا ایجاد نمیکنند یا به استخوان آسیب نمیرسانند. و مواد نمی توانند مانند دندان های شما که از پل های معمولی پشتیبانی می کنند پوسیدگی پیدا کنند.
چه زمانی ایمپلنت برای دندان مناسب است؟
- یک یا چند دندان از دست رفته داشته باشید
- استخوان فکی داشته باشید که به رشد کامل رسیده باشد
- استخوان کافی برای محکم کردن ایمپلنت ها داشته باشید یا قادر به پیوند استخوان باشید
- بافت های دهانی سالم داشته باشید
- شرایط سلامتی ندارید که بر بهبود استخوان تأثیر بگذارد
- نمی توانند یا تمایلی به استفاده از دندان مصنوعی ندارند
- می خواهید گفتار خود را بهبود بخشید
- مایل هستند چندین ماه به این روند متعهد شوند
- تنباکو نکشید
ایمپلنت دندان به چه صورت است:
جراحی ایمپلنت دندان معمولاً یک جراحی سرپایی است که به صورت مرحلهای انجام میشود و زمان بهبودی بین دو عمل وجود دارد. فرآیند کاشت ایمپلنت دندان شامل مراحل مختلفی است که عبارتند از:
- برداشتن دندان آسیب دیده
- آماده سازی استخوان فک (پیوند)، در صورت نیاز
- کاشت ایمپلنت دندان
- رشد و بهبود استخوان
- قرار دادن تکیه گاه
- قرار دادن دندان مصنوعی
( دندانپزشکی تخصصی رویال دنت, آنچه باید درباره ایمپلنت دندان بدانیم )
نحوه انجام ایمپلنت دندان:
فرآیند برنامه ریزی برای ایمپلنت های دندانی ممکن است شامل متخصصان مختلفی باشد، از جمله پزشک متخصص در شرایط دهان، فک و صورت (جراح دهان و فک و صورت)، دندانپزشک متخصص در درمان ساختارهایی که از دندان ها حمایت می کنند، مانند لثه و استخوان. (پریودنتیست)، دندانپزشکی که دندانهای مصنوعی را طراحی و برازش میکند (متخصص پروتز)، یا گاهی متخصص گوش، حلق و بینی. (ENT)
از آنجایی که ایمپلنت های دندانی به یک یا چند عمل جراحی نیاز دارند، برای آماده شدن برای این فرآیند باید یک ارزیابی کامل داشته باشید، از جمله:
معاینه جامع دندانپزشکی ممکن است عکس های اشعه ایکس و سه بعدی دندان گرفته شود و مدل هایی از دندان و فک شما ساخته شده باشد.
تاریخچه پزشکی خود را مرور کنید. در مورد هر گونه بیماری و هر دارویی که مصرف می کنید، از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه و مکمل ها، به پزشک خود اطلاع دهید. اگر بیماری قلبی خاصی دارید یا ایمپلنت های ارتوپدی دارید، پزشک ممکن است قبل از جراحی آنتی بیوتیک تجویز کند تا از عفونت جلوگیری کند.
طرح درمان متناسب با شرایط شما، این طرح عواملی مانند تعداد دندان هایی که نیاز به تعویض دارید و وضعیت استخوان فک و دندان های باقی مانده را در نظر می گیرد.
قرار دادن تکیه گاه
هنگامی که استئواینتگراسیون کامل شد، ممکن است برای قرار دادن اباتمنت – قطعه ای که در نهایت تاج در آن قرار می گیرد – به جراحی اضافی نیاز داشته باشید. این جراحی جزئی معمولا با بی حسی موضعی در یک محیط سرپایی انجام می شود.
برای قرار دادن اباتمنت:
جراح دهان شما لثه شما را مجددا باز می کند تا ایمپلنت دندان در معرض دید قرار گیرد اباتمنت به ایمپلنت دندان متصل می شود.
سپس بافت لثه در اطراف اباتمنت بسته می شود، در برخی موارد، اباتمنت به ستون فلزی ایمپلنت دندان در هنگام کاشت پست متصل می شود. این بدان معناست که نیازی به یک مرحله جراحی اضافی نخواهید داشت. با این حال، از آنجایی که اباتمنت از خط لثه عبور می کند، زمانی که دهان خود را باز می کنید قابل مشاهده است – و تا زمانی که دندانپزشک شما پروتز دندان را کامل نکند، همینطور خواهد بود. برخی از افراد این ظاهر را دوست ندارند و ترجیح می دهند اباتمنت را در یک روش جداگانه قرار دهند.
پس از قرار دادن اباتمنت، لثه های شما باید حدود دو هفته قبل از اینکه بتوان دندان مصنوعی را چسباند، بهبود یابد.
اکثر ایمپلنت های دندانی موفق هستند. با این حال، گاهی اوقات، استخوان به اندازه کافی با ایمپلنت فلزی ترکیب نمی شود. برای مثال سیگار کشیدن ممکن است به شکست ایمپلنت و عوارض کمک کند.
اگر استخوان به اندازه کافی جوش نخورد، ایمپلنت برداشته میشود، استخوان تمیز میشود و میتوانید این روش را در حدود سه ماه دیگر دوباره امتحان کنید.
شما می توانید به کار دندانپزشکی و باقی ماندن دندان های طبیعی کمک کنید اگر:
بهداشت دهان و دندان را به خوبی رعایت کنید. درست مانند دندان های طبیعی خود، ایمپلنت ها، دندان های مصنوعی و بافت لثه را تمیز نگه دارید. برس های طراحی شده خاص، مانند یک برس بین دندانی که بین دندان ها می لغزند، می توانند به تمیز کردن گوشه ها و برآمدگی های اطراف دندان ها، لثه ها و پایه های فلزی کمک کنند.
به طور منظم به دندانپزشک خود مراجعه کنید. برای اطمینان از سلامت و عملکرد مناسب ایمپلنت های خود، معاینات دندانپزشکی را برنامه ریزی کنید و توصیه های مربوط به تمیز کردن حرفه ای را دنبال کنید.
از عادت های مضر خودداری کنید. اقلام سفت مانند یخ و آب نبات های سفت را نجوید که می توانند تاج یا دندان های طبیعی شما را بشکنند. از تنباکو و محصولات کافئین دار لکه دار دندان خودداری کنید. اگر دندان قروچه می کنید درمان شوید.( دندانپزشکی تخصصی رویال دنت, آنچه باید درباره ایمپلنت دندان بدانیم )
روش ترمیم ایمپلنت تک دندان:
ترمیمهای تک دندانی واحدهای مستقل مستقلی هستند که به دندانها یا ایمپلنتهای دیگر متصل نیستند و برای جایگزینی دندانهای از دست رفته استفاده میشوند. برای تعویض دندان تکی، ابتدا یک اباتمنت ایمپلنت با یک پیچ اباتمنت روی ایمپلنت محکم می شود. سپس یک تاج (پروتز دندان) با سیمان دندانی، یک پیچ کوچک به اباتمنت متصل میشود، یا در طول ساخت با اباتمنت به صورت یک تکه ذوب میشود. برای نگه داشتن پروتزهای دندانی چند دندانی به صورت پل ثابت یا پروتزهای متحرک استفاده می شود.
شواهد محدودی وجود دارد که نشان میدهد روکشهای تکی که با ایمپلنت پشتیبانی میشوند بهتر از پروتزهای جزئی ثابت با تکیهگاه دندان FPD در درازمدت عمل میکنند. با این حال، با در نظر گرفتن نسبت هزینه-فایده مطلوب و نرخ بالای بقای ایمپلنت، درمان ایمپلنت دندان اولین استراتژی برای جایگزینی تک دندان است. ایمپلنتها یکپارچگی دندانهای مجاور ناحیه بیدندان را حفظ میکنند و نشان داده شده است که درمان ایمپلنت دندانی در طول زمان نسبت به FPDهای پشتیبان دندان برای جایگزینی یک دندان از دست رفته هزینه کمتر و کارآمدتر است. عیب اصلی جراحی ایمپلنت دندان نیاز به یک روش جراحی است.
برنامه ریزی برای ایمپلنت های دندانی بر وضعیت سلامت عمومی بیمار، وضعیت سلامت موضعی غشاهای مخاطی و فک ها و شکل، اندازه و موقعیت استخوان های فک، دندان های مجاور و مقابل متمرکز است. شرایط بهداشتی کمی وجود دارد که کاملاً مانع از گذاشتن ایمپلنت می شود، اگرچه شرایط خاصی وجود دارد که می تواند خطر شکست را افزایش دهد. افرادی که بهداشت دهان و دندان ضعیفی دارند، سیگاریهای شدید و دیابتیها همگی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به نوعی بیماری لثه هستند که بر ایمپلنتها به نام پری ایمپلنتیت تأثیر میگذارد و احتمال شکست طولانیمدت را افزایش میدهد. استفاده طولانی مدت از استروئید، پوکی استخوان و سایر بیماری هایی که بر استخوان ها تأثیر می گذارند، می توانند خطر شکست اولیه ایمپلنت ها را افزایش دهند.
پیشنهاد شده است که رادیوتراپی می تواند بر بقای ایمپلنت ها تأثیر منفی بگذارد. با این وجود، یک مطالعه سیستمیک منتشر شده در سال 2016 به این نتیجه رسید که ایمپلنت های دندانی نصب شده در ناحیه تحت تابش حفره دهان ممکن است میزان بقای بالایی داشته باشند، مشروط بر اینکه بیمار اقدامات بهداشت دهان و دندان و پیگیری منظم را برای جلوگیری از عوارض رعایت کند.
جراحی یک در مقابل دو مرحله:
پس از کاشت ایمپلنت، اجزای داخلی با یک اباتمنت درمانی یا یک پیچ پوششی پوشانده می شوند. یک اباتمنت شفابخش از مخاط عبور می کند و مخاط اطراف آن در اطراف آن قرار می گیرد. یک پیچ پوششی هم سطح با سطح ایمپلنت دندانی است و به گونه ای طراحی شده است که کاملاً توسط مخاط پوشانده شود. پس از یک دوره ادغام، یک جراحی دوم برای انعکاس مخاط و قرار دادن اباتمنت بهبودی لازم است.
در مراحل اولیه توسعه ایمپلنت (1990-1970)، سیستمهای ایمپلنت از رویکرد دو مرحلهای استفاده میکردند و معتقد بودند که شانس بقای اولیه ایمپلنت را بهبود میبخشد. تحقیقات بعدی نشان میدهد که هیچ تفاوتی در بقای ایمپلنت بین جراحیهای یکمرحلهای و دو مرحلهای وجود ندارد و انتخاب اینکه آیا ایمپلنت در مرحله اول جراحی “دفن شود” یا نه، به یکی از دغدغههای مدیریت بافت نرم (لثه) تبدیل شده است.
هنگامی که بافت با از دست دادن دندان ها دچار کمبود یا مثله می شود، ایمپلنت ها قرار داده می شوند و اجازه داده می شود تا استخوانی یکپارچه شوند، سپس لثه با جراحی در اطراف اباتمنت های بهبودی حرکت داده می شود. جنبه منفی یک تکنیک دو مرحله ای، نیاز به جراحی اضافی و به خطر افتادن گردش خون در بافت به دلیل جراحی های مکرر است. بافت های نرم اطراف دندان های از دست رفته را بازسازی کنید.